Φύλλα εργασίας

Μέσα στην πλανητοχώρα,

εννιά ήταν έως τώρα,

οι πλανήτες που εκεί ζούσαν

κι όλοι μια χαρά περνούσαν.

Όμως έγιναν οκτώ

κι έδιωξαν τον πιο μικρό.

Τον αποκαλέσαν «νάνο»

κι έφυγε από ’κει πάνω.

Πλανήτης είναι και η Γη

κι είναι η μοναδική,

που πάνω της έχει ζωή.

Τον πιο όμορφο πλανήτη,

τον φωνάζουν Αφροδίτη.

Κι ήτανε σαν αδερφή

και με τον πλανήτη Γη.

Οι τροφές μέσα στο πιάτο

έστησαν καβγά βαρβάτο.

Ποια να είναι η πιο καλή,

Που τον άνθρωπο βοηθά;

Ποια χαρίζει την υγεία

και προσφέρει ευεξία;

την απάντηση σ’ αυτό,

Η διατροφή τους δίνει.

Του ανθρώπου ο οργανισμός,

θέλει λίπη, βιταμίνη.

Δίχως άμυλο δεν κάνει,

χρειάζεται και πρωτεΐνη.

Οι τροφές όλες μαζί,

βοηθούν τον άνθρωπο να ζήσει.

Κι ο καλός συνδυασμός τους,

την υγεία θα χαρίσει.

Μερικές κάνουν καλό,

μα μας βλάπτουνε σε άλλα.

Μια φορά μες στη φρουτιέρα,

έγινε καυγάς μεγάλος,

γιατί ήθελε ο καθένας,

αρχηγός αυτός να γίνει

και κανείς, κανένας άλλος.

-«Εμένα που είμαι πιο μεγάλο

να με κάνετε αρχηγό»,

είπε σ’ όλους το καρπούζι

μ’ ένα ύφος αγριωπό.

-«Πού ακούστηκε πως πρέπει

ο αρχηγός να είναι μεγάλος,

δηλαδή δεν έχει μοίρα

για αρχηγός κανένας άλλος;»

ρώτησαν όλο απορία

Είμαι ένας συνδετήρας

κι όχι απορροφητήρας!

Συγκρατώ πολλά χαρτιά

κάνω μια σημαντική δουλειά!

Ενώνω, στερεώνω, βοηθώ,

δείχνω το μάθημα σωστό.

Με συναντάς ανάμεσα σε χαρτιά,

τετράδια, βιβλία, ακόμα και σε ζωγραφιά!

Στο σπίτι, στο σχολείο,

στο γραφείο, στο βιβλιοπωλείο

θα με βρεις με ευκολία,

τι μεγάλη ευτυχία!

Είμαι φτιαγμένος από συρματάκι

Κι έχω μαύρο χρωματάκι.

Είμαι ευλύγιστος σαν χορευτής

Κομψός, λεπτός και ελαφρύς.

Στο κεφάλι φορώ μια μαργαρίτα

Ένα σύννεφο μικρό

έτρεχε στον ουρανό.

Ήθελε να παίξει μπάλα

με τα συννεφάκια τ’ άλλα.

Κι όταν λίγο τ’ ακουμπούσε,

έπεφτε και μια ψιχάλα.

Ήθελε να πάει κι αλλού,

γι’ αυτό έβρεχε παντού.

Κι όταν η βροχή ποτίζει

και το χώμα μαλακώσει,

ήρθε η ώρα ο αγρότης

το χωράφι να οργώσει.

Για ν’ αρχίσει τη σπορά

για να βγει και η σοδειά.

Οι άνθρωποι κάτω στη γη,

περπατούσαν με ομπρέλες,

ήξεραν πως δε γλυτώναν

απ’ του σύννεφου τις τρέλες.

Όταν κάτι μου συμβαίνει,

συναισθήματα πολλά,

νιώθω μέσα μου

κι η ψυχή μου,

αναλόγως αντιδρά. 

Είμαι χαρούμενος

πλημμυρίζω από χαρά,

όταν κάτι ευχάριστο

συμβαίνει ξαφνικά.

Δάκρυα και στενοχώρια

με γεμίζει πάντα η λύπη,

που δε θέλω να τη νιώθω

και καλύτερα ας μου λείπει.

Νεύρα κι ένταση μεγάλη

με γεμίζει ο θυμός,

που όταν δεν τα συγκρατήσω,

γίνεται λίγο χαμός.

Όταν κάτι δε γνωρίζω,

νιώθω να ‘χω αγωνία,